Waarom heeft een kind nood aan extra begeleiding thuis of op school, te vaak haken kinderen in de lagere school reeds af omwille van leerproblemen of gedragsstoornissen. ADHD, ADD, dyspraxie, autismespectrumstoonissen, faalangst, slaapproblemen,… zijn alledaagse begrippen geworden. Wat moeten we aanvangen met het kind dat een ‘slimme’ indruk maakt en er toch maar niet in slaagt te scoren op school. Wat met die verstrooide professor die telkens zijn huiswerk vergeet of zijn balpennen opknabbelt of het enthousiaste kereltje dat letters en cijfers omdraait of overal tegenaan botst. Wat met het kind dat steevast moppert over kriebelende kledij. Niet geïntegreerde reflexen leiden vaak tot stigmatisering van het kind, dat vaak al slachtoffer is van zijn gedrag. Het regent kritiek en verwijten zoals: “Hij kan dit nu nog niet, hij heeft twee linkerhanden, zij is niet gemotiveerd, het is een lastpak, hij is lui,…” Dergelijke beoordelingen door ouders, leerkrachten, trainers of zelfs leeftijdsgenoten dwingen het kind in een negatieve spiraal. Verhogen de stress, frustratie en het gebrek aan zelfvertrouwen, ze scheppen wel vaker een verwrongen zelfbeeld op volwassen leeftijd.
Primaire reflexen?
Primaire reflexen zijn de allereerste bewegingen waarmee de baby in de moederschoot op zijn omgeving REAGEERT. De prenatale organisatie is fundamenteel voor de toekomstige ontwikkeling van het kind. Deze automatische reacties dienen af te nemen tijdens de eerste twee levensjaren waarin het kind evolueert van van reflexmatig gedrag naar mature bewegingen (doelgericht, gevariëerd en gecoördineerd). Het reptielenbrein herbergt onze oerdriften. Dit brein is emotieloos en handelt direct (reflexmatige reactie), er is dus geen sprake van keuze. De reflexen helpen de baby geboren worden en bepalen zijn overlevingskansen, door zich aan te passen aan de omgeving. Een primaire reflex ontwikkelt, blijft een tijdje actief en dooft uiteindelijk uit. Als alles vlekkeloos verloopt kan een doelgericht gedrag- en bewegingspatroon ontstaan. Helaas loopt het hier wel vaker mank: een reflex ontwikkelt niet, is overactief of dooft niet uit. De negatieve impact op de latere motoriek of de emotionele ontwikkeling van het kind is niet te onderschatten. Niet geïntegreerde reflexen veroorzaken verwarring in ons lichaam tijdens stress en evolutie- of leerprocessen en overbelasten ons centraal zenuwstelsel. In een poging dit reflexmatig handelen te onderdrukken verliest het kind een belangrijk deel van zijn aandacht en energie. Het komt niet tot ACTIE. Precies een computer die bugt bij teveel openstaande programma’s.
Houdingsreflexen?
Ons spierstelsel telt meer dan 600 spieren die de houding verzekeren en ons laten bewegen. De houdingsreflexen, die iets later ontwikkelen zorgen dat het kind de zwaartekracht kan overwinnen. De baby leert zijn hoofdje optillen, richt zich op en leert vervolgens kruipen en lopen.
“De mens richtte zich eerst op en werd daarna intelligent.” (Stephan Jay Gould 2002)
Posturale stabiliteit: een compromis tussen stabilteit en mobiliteit.
Tijdens het inleidend gesprek en het podologisch onderzoek komen vaak problemen boven water. Deze wijzen op een onderliggende storing van de reflex-integratie. Het opsporen van de reflexmatige stoorzenders is dus van cruciaal belang. Eens de specifieke stoorzender ontmaskerd is, kunnen eenvoudige oefeningen het lichaam stimuleren in zijn elasticiteit, stabiliteit en bewegingsvrijheid. De technieken zijn gebaseerd op isometrische remodelage, ritmische bewegingen; spelletjes voor de zintuigen en posturale stabilisatie. Om de slaagkans van de therapie hoog te houden dienen enkele oefeningen dagelijks 5 à 10 minuutjes getraind te worden gedurende een 6-tal weken Het effect is meestal voelbaar op zowel fysiek, mentaal, emotioneel, cognitief en relationeel vlak.
Stigmatisering van het kind
Gebaseerd op het werk van “Paul Landon” beschrijven we enkele etiquettes die het kind wel vaker opgeplakt krijgt:
